Verandering van onderwijs als grootste geschenk voor de samenleving.

Waarom leren wij onze kinderen af om naar hun gevoel te luisteren? Waarom zeggen we dat ze hard moeten werken om iets te bereiken in het leven? Ben je standaard gelukkig als je het “gemaakt hebt” in het leven, kortom als je veel geld verdient? Ik zie om mij heen mensen heel veel moeite doen en daardoor een “heel zwaar leven” hebben. Ons gevoel is eigenlijk de beste graadmeter voor ons geluk. Als je jezelf naar je werk moet slepen of je al depressief voelt als de wekker gaat, dan wordt het tijd om daar verandering in te brengen. Waar word je nou echt blij van? Doe daar vooral meer van! Mensen die blij worden van hun werk inspireren anderen. Je wilt bij ze in de buurt zijn omdat ze iets uitstralen waar je energie van krijgt of waar je blij van wordt. Als je van je hobby je beroep maakt, heb je helemaal nooit meer het gevoel dat je naar je werk MOET. Dan sta je fris en fruitig op en ga je fluitend naar je werk. Ik durf te wedden dat minstens 80% van de mensen dit gevoel nog nooit ervaren hebben. Dat komt naar mijn idee door onze westerse opvoeding en manier van onderwijs.

Als klein kind deden we wat we leuk vonden. We speelden met van alles en nog wat en ontdekten van alles spelenderwijs. We verwonderden ons over dingen die we opmerkten en stelden steeds maar weer de “waarom” vraag aan de volwassenen om ons heen. We leerden super snel op deze manier in de eerste 4 jaar van ons leven en het gebeurde gewoon automatisch, zonder dat we er nou zoveel moeite voor hoefden te doen; gewoon door te spelen. Totdat we MOESTEN gaan leren. Het was niet meer vrijwillig. Het moest op een andere manier dan je gewend was, namelijk luisterend naar de juf of meester in plaats van zelf onderzoekend. Het leren moest ook nog eens met 30 kinderen tegelijk. Wat in de praktijk inhield dat je lang moest wachten, wachten en nog eens wachten. Als je daar niet zo goed in was moest je leren omgaan met uitgestelde aandacht. Een voorbeeld: Juf zegt dat ze iets nieuws uit gaat leggen. Na 1 minuut heb je in de gaten dat je dat al weet en dit is niet de eerste keer. Je wacht geduldig en kijkt om je heen of er nog iemand in de klas zit die het al lijkt te weten. Eigenlijk heb je zin om buiten te gaan spelen. Het zonnetje schijnt en in je fantasie bedenk je al een spel wat je wilt gaan spelen. Wanneer zou het pauze zijn? Pff het duurt wel lang. Wanneer mag je nou eindelijk weer eens spelen?!Van ellende weet je niet meer hoe je zitten moet. (Zie je het zuchtende, onderuit hangende kind al in de schoolbank zitten?) Om jezelf bezig te houden ga je je pen maar uit elkaar schroeven. Met zo’n pen kan je ook nog een leuk ritme tikken als je hem aan en uit klikt. Grappig er zit opeens een muziekje in je hoofd en dus in je pen. Je tikt je buurman aan en je wilt het met hem delen. Oeps, nu kijkt de juf opeens heel boos naar jou want je hebt niet naar haar geluisterd. Je moet herhalen wat ze zei, je weet het natuurlijk niet en een paar kinderen zie je stiekem lachen omdat je het niet weet. Als het even tegen zit zegt iemand ook nog hardop “Jeetje wat een dombo zeg!” Daar gaat je zelfvertrouwen. Hoe langer je op school zit, hoe vaker je te horen krijgt dat je met deze werkhouding niet ver gaat komen. Gek dat je dat blije gevoel steeds meer kwijtraakt als kind……Je ouders hebben inmiddels al te horen gekregen dat je je best niet doet. “Hij kan het wel, alleen hij doet het niet.” Dus mag je opeens dingen waar je blij van wordt niet meer doen totdat je betere resultaten haalt. Voel je de zwaarte die het kind ervaart? Geloof mij; dit werkt niet! We hebben teveel depressieve jongeren in ons land. Tijd om het roer om te gooien.

Ik vind de kinderen die weigeren nog langer mee te doen in dit systeem geweldig! Zij gaan namelijk voor de verandering zorgen. Ze spiegelen ons volwassenen. Sta jij als docent vol passie les te geven? Stap je fluitend op je fiets? Dan zal je weinig problemen hebben met deze leerling. Zeg jij als ouder pff, ik moet weer naar mijn werk en ik heb er echt géén zin in? Dan zegt je kind dat ook! Kortom als WIJ veranderen, veranderen ZIJ ook. Zo helpen we elkaar om blijer door het leven te gaan en zijn deze kinderen het grootste geschenk wat we hadden kunnen krijgen. Angst is een slechte raadgever dus raap al je moed bij elkaar en gá voor die verandering! Als je een peptalk nodig hebt, dan weet je mij te vinden. Succes!