Onbewuste geboorteconclusies als oorzaak van…

Ze had al 45 jaar lang het gevoel dat ze niet goed genoeg was. Haar ouders waren trots op haar prestaties in haar leven maar toch liet dit gevoel haar niet los. Ze was het eerste kleinkind van de familie. Trots en blij waren de ouders geweest met hun gezonde dochter. De vader werd gefeliciteerd met ‘het kind’ door zijn vader. Terwijl de vader van haar moeder hen feliciteerden met hun dochter. In die tijd en misschien nu nog wel, was het doorgeven van de familienaam heel belangrijk. Je was een echte man als je een zoon ‘kon maken’. Dochters telden in die zin niet echt mee.

Ze werd nu opeens aan het denken gezet doordat ze zich plotseling door het woord ‘meid’ herinnerde dat ze vroeger “die meid” genoemd werd. Vreemd eigenlijk dat ze niet bij haar naam genoemd werd door haar opa. Totdat het tot haar doordrong dat opa zwaar teleurgesteld was toentertijd, dat zij een meisje was in plaats van een jongen en dat haar vader daar op aangekeken werd door zijn vader. Haar geboorteconclusie was dat ze een teleurstelling was en dat ze niet goed genoeg was. Totdat ze het zich bewust werd waar dit gevoel vandaan kwam.

Nu gelooft ze deze conclusie niet meer en laat ze het los. Ook toen ze haar inzicht vertelde aan haar partner voelde ze geen emotie meer. Vanaf nu kan ze als dit gevoel nog eens omhoog komt bedenken dat dit nu niet meer speelt. Opa leeft inmiddels niet meer dus niemand zal haar meer een teleurstelling vinden.